Karty plastikowe - budowa karty

1. Karta
2. Grafika
3. Gilosze
4. Znak specjalny - hot print, UV
5. Pasek podpisu
6. Hologram
7. Zdrapka
8. Fotografia
9. Kod kreskowy
10. Kod kreskowy dwuwymiarowy
11. Pasek magnetyczny
12. Mikroprocesor
13. Antena mikroprocesora
14. Personalizacja wklęsła (infil)
15. Personalizacja wypukła (embos)
16. ID producenta
17. Otwór do zapinki
18. Dane biometryczne, biometria

GRAFIKA - RODZAJE DRUKU I SPOSOBY ICH NANOSZENIA

1. Offset dla druku pełnokolorowego (CMYK) lub pantonowego dla rozdzielczości druku min. 150 lpi oraz 2400 dpi
2. Indygo (druk cyfrowy) dla druku pełnokolorowego przy nakładach do 1.000 szt. Kart
3. Sitodruk dla druku pantonowego z ograniczoną grafiką z uwagi na niską rozdzielczość tj. do 75 lpi i 1200 dpi
4. Termodruk j.w. z rozdzielczością do 90 lpi i 1200 dpi

GILOSZE I MIKRODRUK

Druk zabezpieczający polegający na zastosowaniu bardzo skomplikowanej, nieregularnej, precyzyjnej i drobnej grafiki, w której większość elementów jest dla oka niewidocznych lub widocznych w odpowiednim świetle i przy użyciu odpowiednich przyrządów.

Znak specjalny hot print, UV

HOT PRINT - to druk powierzchniowy nanoszony metodą termotransferu. Nośnikiem farby najczęściej metalizowanej (srebro, złoto) jest folia, z której przy użyciu "gorącej pieczęci" grafika przenoszona jest na powierzchnię kart lub dowolnej powierzchni.

Wykonywane są specjalnymi pigmentami oraz farbami offsetowymi i sitowymi widocznymi np. w świetle podczerwonym lub UV zmieniając swój wizerunek, natężenie linii, kolorystykę a niekiedy cały obraz patrząc na niego pod różnymi kątami.

PASEK DO PODPISU

Jest to dodatkowe zabezpieczenie karty przez naniesienie specjalnej farby (biała, transparentna) Pasek ten może zawierać również druk zabezpieczający lub mikrodruk. Na miejscu tym posiadacz karty nanosi swój własnoręczny podpis lub pieczęć ze specjalnym tuszem. Każda próba usunięcia podpisu dokonywana jest jednocześnie z farbą tegoż pola. Wówczas ukazuje się często w manipulowanym miejscu napis "karta nieważna".

Pole takie może mieć dowolny kształt a nanoszone jest sitodrukiem lub metodą "HOT PRINT".

ZDRAPKA

To specjalna kryjąca farba, która po naniesieniu na uprzednio wydrukowaną na karcie numerację lub inny znak graficzny (tzw. tajny kod) maskując uniemożliwia odczytanie. Farba taka nie wysycha umożliwiając nawet po długim czasie łatwe usunięcie jej odczytując przedmiotowy kod. Nanoszony jest sitodrukiem lub termicznie.

FOTOGRAFIA

Karta jako identyfikator (coraz częściej również stosowana w kartach kredytowych) może zawierać fotografię, którą otrzymuje się skanując zdjęcie posiadacza karty, otrzymując drogą elektroniczną w bazie danych lub bezpośrednio fotografując osobę aparatem cyfrowym. Następnie zdjęcie w postaci elektronicznej nanosi się specjalną termodrukarką na powierzchnię karty zabezpieczając je przed czynnikami zewnętrznymi specjalną powłoką tzw. owerlejem (overlay).

Kolorystyka fotografii to pełny kolor (CMYK) lub rzadziej w postaci monochromatycznej.

KOD KRESKOWY JEDNOWYMIAROWY (PŁASKI)

Na kartę nanoszony jest metodą termotransferu w przypadku zaś kodu kreskowego stałego dla wszystkich kart drukowany jest wraz z grafiką karty (przed laminacją ).

Kod kreskowy (inne określenie: kod paskowy, bar-code) jest graficznym odzwierciedleniem cyfr, liter i znaków specjalnych, takich samych, jakie wykorzystywane przez standardowe urządzenia komputerowe.

Do znakowania formularzy można zastosować wysokowydajne drukarki komputerowe, jak również możliwy jest wydruk przy pomocy drukarek biurowych, istnieje wiele odmian kodu kreskowego, różniące się od siebie gęstością zapisu informacji, ilością kodowanych znaków, łatwością i pewnością odczytu itp.

Podstawową korzyścią wynikającą ze stosowania kodów kreskowych jest przyspieszenie przepływu towarów i eliminacja błędów. Kod "EAN - 13" jest najczęściej wykorzystywany do znakowania wyrobów spożywczych. W wielu zastosowaniach popularność zdobyły kody innych typów, przykładowo kod "39" i kod "128" w przemyśle, czy też kod "2z5" w znakowaniu dokumentów. Kod "EAN - 128" jest stosowany do opisania zawartości opakowań zbiorczych. Dzięki zastosowaniu tzw. Identyfikatorów Zastosowań (IZ) możliwe jest zawarcie w kodzie informacji o rodzaju towaru, ilości, dacie ważności, numerze seryjnym i innych. IZ są prefiksami identyfikującymi pola danych.

Kod kreskowy może być drukowany bezpośrednio metodą poligraficzną na opakowaniach, szczególnie w przypadku znakowania kodem EAN - 13. W zastosowaniach przemysłowych, hurtowniach i sklepach najpopularniejsze są specjalizowane drukarki termotransferowe, drukujące na etykietach samoprzylepnych, wykorzystywanych do oznakowania podzespołów, wyrobów gotowych i towarów.

KOD KRESKOWY.

Kod EAN - 128 zawierający powyższe dane ma postać:

Znaki start i stop (skrajne) określają krańce symbolu. Tworzą je dwie czarne kreski o szerokości jednego modułu, wydłużone do dołu o 5 modułów w stosunku do pozostałych kresek. Zakodowany jest w postaci kresek 12 cyfr, w tym 11 znaków danych i jedna cyfra kontrolna, oraz cyfra trzynasta (pierwsza od lewej) kodowana przez wzorzec parytetu następujących po niej sześciu cyfr występują kreski o czterech szerokościach.

Cechy kodu EAN - 8

Zakodowanych jest 8 cyfr, w tym 7 znaków danych i 1 cyfra kontrolna znaki start i stop są takie same, jak w kodzie EAN - 13 występują kreski o czterech szerokościach.

Upc - Uniwersalny Kod Produktów (Universal Product Code) jest symboliką wybrana i przyjętą do powszechnego stosowania od 1973 roku. Ma dwie wersje: UPC-A tzw. pełną oraz UPC-E tzw. Skróconą.

Budowa pełnej wersji kodu UPC - A kodującej 12 znaków . Znaki start i stop są utworzone z dwóch wąskich kresek. Numer systemu określa zastosowanie kodu. Pośrodku symbolu znak rozdzielający.

Budowa skróconej kodu UPC - E kodującej 6 znaków. Znak start jest taki sam jak w UPC - A, znak stop ma dodatkowo ciemną kreskę.

Stowarzyszenie EAN.UCC przyjęło standard UCC/EAN - 128 wykorzystujący Kod 128, do kodowania danych uzupełniających w systemie EAN.UCC, w procesie dystrybucyjnym towarów. Kod 128 umożliwia zakodowanie 128 znaków ASCII, występujących w zbiorach A, B i C po 106 znaków (niektóre znaki powtarzają się) Kod 128 jest kodem ciągłym znaki start (osobne dla zbiorów A, B, C) i stop, cyfra kontrolna przed znakiem stop, prawy i lewy margines, cyfrowy identyfikator zastosowania kreski o czterech szerokościach możliwe drukowanie różnymi technikami wysokie zagęszczenie informacji, zwłaszcza numerycznych do zastosowań standardowych (EAN - 128) długość symbolu jest ustalona dla informacji określonych wg. Identyfikatorów Zastosowań.

Kod ITF (Interleaved Two of Five) jest kodem numerycznym o zmiennej długości. Wymaga zawsze parzystej liczby znaków. Wersja ITF - 14 stosowana dla oznaczania opakowań zbiorczych zawierz zawsze 14 znaków. jeżeli liczba znaków do zakodowania jest mniejsza, wtedy uzupełnia się ja zerami na początku symbolu. W kodzie ITF każda cyfra jest przedstawiana jako pięć kresek, z których dwie są szerokie, a trzy wąskie (stąd nazwa dwa z pięciu). Kod ITF nie wymaga tak dużej precyzji wydruku, jak kody EAN i UPC. Cyfra kontrolna nie jest wymagana.

W przypadku standardowego zastosowania kodu ITF dla oznaczania towarów w opakowaniach zbiorczych wymagana jest cyfra kontrolna na ostatnim miejscu.

EANCOM jest standardem EAN International dla elektronicznej wymiany danych. EDI (Electronic Data Interchange) - elektroniczna wymiana danych to zgodnie z przyjętą definicją "elektroniczna wymiana standardowo sformatowanych danych w postaci uzgodnionych komunikatów miedzy systemami informatycznymi partnerów handlowych przy minimalnej interwencji człowieka".

Kod kreskowy może być odczytywany poprzez różnego rodzaju czytniki ręczne i stacjonarne. Najpopularniejszymi czytnikami są skanery CCD oraz skanery laserowe, charakteryzujące się wysoka pewnością i łatwością odczytu Czytniki współpracują zazwyczaj z komputerami stacjonarnymi, kasami lub terminalami przenośnymi i sieciowymi. Niezbędnym elementem każdego systemu kodów kreskowych jest oprogramowanie użytkowe. Dopiero przy zastosowaniu odpowiedniego systemu komputerowego uwidacznia się cała siła technologii kodów kreskowych.

KOD KRESKOWY DWUWYMIAROWY

Kod PDF 417 należy do nowej rodziny kodów kreskowych, jest to mianowicie tzw. kod dwuwymiarowy, Dzięki wykorzystaniu do zapisu danych także drugiego wymiaru wysokości kodu - uzyskano możliwość zakodowania ponad tysiąca znaków. Specjalna konstrukcja kodu czyni go odpornym na skutki zniszczenia nawet dużego fragmentu powierzchni. Kody dwuwymiarowe znajdują zastosowanie w znakowaniu przesyłek, faktur, komponentów produkcyjnych i wszędzie tam, gdzie wymagane jest zapisanie dużej ilości informacji na małej powierzchni.

Dużym zainteresowaniem cieszą się dwuwymiarowe kody kreskowe tzw. matrycowe, wykorzystujące w swojej budowie białe i czarne komórki o określonej szerokości. Kody matrycowe maja z reguły kształt kwadratu, tworzą unikalny wzór składający się z kilkudziesięciu rzędów i kolumn. Zakodowane informacje zajmują w porównaniu z kodami liniowymi niewielką przestrzeń. Dwuwymiarowa symbologia wymaga specjalistycznych drukarek wyposażonych w odpowiednie oprogramowanie oraz czytników umożliwiający odczyt wielokierunkowy.

Przykładem kodu matrycowego jest kod Aztec opracowany przez firmę Welch Allyn. Kod zawiera koncentrycznie położony wzór otoczony przez dane ułożone warstwami. Umożliwia on zakodowanie aż do 3000 znaków. Czytnik"ImageTeam"IT 4400 pozwala na szybki odczyt tego kodu.

Pasek magnetyczny

Nośnik magnetyczny umożliwia zapis najczęściej na trzech ścieżkach:

Stosowane paski magnetyczne to typ:

OTWÓR DO ZAPINKI

CHIP I MIKROPROCESOR (karty chipowe)

Proces produkcji karty chipowej nie różni się zasadniczo od produkcji innych kart tego rodzaju. Technologicznie jednak są pewne różnice, o których warto wspomnieć. Folia stosowana do produkcji musi mieć specjalne właściwości - jest to specjalna folia do kart chipowych. Ponieważ moduł osadzany jest na kleju który wchodzi w reakcję chemiczną z tworzywem. W związku z tym po kilku tygodniach karta staje się sztywna na pewnej powierzchni - w rejonie modułu. Przez to po wygięciu karty istnieje duże prawdopodobieństwo jej pęknięcia (złamania). Grubość karty: 0,82 - 0,84 mm (standardowa grubość to 0,74 mm)

Istnieją dwie podstawowe techniki produkcji kart elektronicznych (chipowych)

• wklejanie gotowych modułów do wyfrezowanego w karcie zagłębienia;
• wtrysk karty z tworzywa ABS z jednoczesnym dodawaniem modułu;

Przykład niektórych produktów do aplikacji na karty elektroniczne - pamięciowe.

Wspólne cechy kart pamięciowych:

• Minimum 10 000 cykli zapisu i kasowania
• Odporność na ładunki statystyczne do 4 000 V
• Gwarantowany minimalny okres trwałości zapisanych danych - 10 lat

Karty mikroprocesorowe.

Pojemność pamięci kart mikroprocesorowych zawiera się w przedziale od 1 kB do 16 kB. Wszystkie karty mikroskopowe oparte na układzie firmy Infineon (Siemens) są wyposażone w kartowy system operacyjny CardOS.Stosowane są jako karty bankowe, karty zdrowia pacjenta, elektroniczne portmonetki. Minimum 100 000 cykli zapisu / kasowania pamięci EPROM. Gwarantowany okres przechowywania danych - 10 lat

Karty zbliżeniowe.

Podział kart ze względu na sposób odczytu wysyłanego sygnału z karty przez czytnik :

1. KARTY IDENTYFIKACYJNE jako karty chipowe - przeznaczone wyłącznie do odczytu indywidualnego kodu stosowane głównie przy:

   • kontroli dostępu (KD)
   • rejestracji czasu pracy (RCP)
   • karnetach narciarskich
   • obiektach sportowych
   • kluczach elektronicznych

2. KARTY MIKROPROCESOROWE jako karty "inteligentne" umożliwiające zapis i odczyt unikalnych numerów identyfikacyjnych. Posiadają pamięć o różnych pojemnościach (patrz np. tabela 1 i 2) a część z nich również specjalne zabezpieczenia praktycznie uniemożliwiające odczyt osobom niepowołanym przez zastosowanie tzw. kryptografii.

   Karta elektroniczna stosowana więc jest szczególnie jako karta kredytowa, karta bankomatowa, karta telefoniczna, karta parkingow, drogowa (auto-telepass), karta lojalnościowya, jako klucze elektroniczne a od 01.01.2002 jako podpis elektroniczny.

Aplikator chipów

miejsce na wklejenie chipa

[]obrazka nie ma

linia produkcyjna mikroprocesorów

PERSONALIZACJA "PŁASKA" - MATODA TERMODRUKU

Jest to nanoszenie znaków graficznych i alfa-numerycznych przy użyciu drukarek do kart metodą termotransferu (dla druku monochromatyczneg) oraz termosublimacji (dla druku pełnokolorowego).

Wykonane są dwa rodzaje personalizacji tj.: imienna wg. przesłanych przez klientów elektronicznej bazy danych oraz numeryczna.

Termodrukarka P520

Folie do termodruku Termiczna głowica do nadruku na kartach

Wnętrze termodrukarki P310

PERSONALIZACJA "WYPUKŁA" - METODA EMBOSINGU

To wypukłe wytłoczenie przez odpowiednie alfa-numeryczne czcionki embosera . Następnie powierzchnie uwypuklonych znaków na plastikowej karcie barwione są na gorąco przez tzw. tipper folią o odpowiednim kolorze. Jedynie taka metoda personalizacji pozwala udokumentować użycie kart przy pomocy najprostrzego urządzenia mechanicznego w placówkach handlowych jakim jest imprinter - kopiując dane z powierzchni karyty na dyczek paragonu.

ID PRODUCENTA

Produkcja kart jest bardzo specyficzną dziedziną techniki łączącej poligrafię, artyzm, precyzję, inżynierię, mechanikę i wiele innych.

Jest to produkt wymagający zestawienia wielu technik które zapewnią: trwałość, estetykę, zabezpieczenie przed fałszowaniem, oraz ochronę danych osobowych w niej zawartych.

W tym celu w większości kart bankowych i innych, z których wynikają znaczne przywileje producent pozostawia na rewersie karty swój identyfikator co ułatwia ewentualną konfrontację w przypadku pojawienia się w obiegu karty fałszywej.

Jednakże to klient, który zamawia karty musi wyrazić zgodę na umieszczenie takiego znaku producenta.

PERSONALIZACJA "WKLĘSŁA" - METODA INFILU

Jest to nanoszenie na kartach wyłącznie znaków alfa - numerycznych przez urządzenia zwane emboserami, którego czcionki płytko wcinają kształt litery a taśma o odpowiednim kolorze czyni ją czytelną. Znaki są nieusuwalne.

Infil kart w emboserze

DANE BIOMETRYCZNE

Systemy kontroli dostępu opracowywane są coraz bardziej z powodzeniem w oparciu o biometrię czyli:

• rozpoznawanie odcisków palców,
• rozpoznawanie twarzy,
• rozpoznawanie mówišcego,
• rozpoznawanie tęczówki,
• geometria dłoni,
• weryfikacja podpisu,
• DNA,
• Rozpoznawanie siatkówki,
• Termogramy,
• Chód,
• Tempo pisania,
• Rozpoznawanie ucha,
• Połysk skóry,
• Ruch ust,
• Zapach ciała.

Najbardziej popularnym zastosowaniem tej techniki jest kontrola dostępu do pomieszczeń i do stanowisk komputerowych (skaner umieszczony w myszy lub klawiaturze).